Een reis door de tijd: 25 jaar triptic!

Er was eens, in een ver verleden …

Kunnen jullie beginnen bij het begin? Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?

Roel: ‘’Er was eens, in een ver, ver verleden …. Haha, we kennen elkaar van de TU Eindhoven waar we in 1989 beiden begonnen aan onze studie Bouwkunde. Hier werkten we samen aan verschillende projecten op het gebied van Virtual Reality en 3D computeranimaties van de gebouwde omgeving.’’

Arthur: ‘’Met een groep studenten hebben we destijds LAVA opgericht: het LAb Voor Architectuur, een website met architectuurfoto’s en computermodellen. Deze website onderhielden we zelf en werd door veel mensen gebruikt als een bron van informatie. Dit was een van de 300 eerste websites ooit gemaakt, dus voor die tijd was het behoorlijk vooruitstrevend.’’

Roel: ‘’Dit was begin jaren 90, toen het World Wide Web nog maar net was uitgevonden. We begonnen met het ontdekken van de mogelijkheden van het web en bouwden onze eerste websites, bijvoorbeeld de website voor opdrachtgever Prodesign.''

Roel: ‘’Toen zijn we dus begonnen met het bedrijf. Het was toen een allegaartje van alles en nog wat: we hielden ons bezig met architectuur, het bouwen van websites en 3D visualisaties op het internet (VRML) (een beetje wat Mark Zuckerberg nu gaat doen met de Metaverse 😉). Er zat niet echt een rode lijn in wat we deden, en veel mensen in onze omgeving vonden het een lachwekkend idee dat mensen ooit iets zouden bestellen of betalen via het internet. Wij dachten daar anders over en we besloten ons te focussen op het internet. Daar kwam ons bedrijf AIDEM|MEDIA (Architecten In De Elektronische Maatschappij) als webdesign bureau uit voort, omdat wij er heilig van overtuigd waren dat het web heel erg groot zou worden. ’’

Arthur: ‘’En we hadden toch een partij ongelijk 😉.’’

Van gezellig ondernemen naar een echte onderneming

Arthur: ‘’Dit was in 1997. Ik denk dat je weinig webbureaus vindt die ouder zijn. De websites die we toen bouwden zijn niet te vergelijken met de websites van nu. Alles zag er heel basaal uit en de technieken waren echt primitief. Maar toen was het heel modern.’’

Roel: ‘’We waren toen met z’n drieën in het bedrijf, Arthur, Rob Robbers en ik. Toen we eenmaal klaar waren met de studie hebben we een kantoorruimte van zo’n 16m2 gehuurd in het multimedia paviljoen op het TU-terrein. Rob is later verhuisd naar Frankrijk en daarna naar de VS. Hij heeft nog een tijdje met ons meegewerkt maar uiteindelijk zijn Arthur en ik doorgegaan met AIDEM|MEDIA.''

Roel: ‘’Als ik nu aan die tijd terugdenk waren we op dat moment nog een stel naïeve studenten die een bedrijf begonnen. We namen ons voor om nooit personeel aan te nemen. Dat vonden we écht een gruwelijke gedachte. Maar in 1999 moesten we er toch aan geloven: het werd te druk en met z’n tweeën lukte het niet meer. Toen is Rick Cuijpers erbij gekomen, hij was ook afgestudeerd aan de bouwkunde faculteit. We groeiden verder en verhuisden naar een groter kantoor. In 2000 ging het ineens heel snel, toen we een opdracht kregen van het bedrijf ‘Not a Number (NaN). Zij maakten het product Blender, een veelgebruikt modelleringsplatform waar 3D modellen mee gemaakt konden worden. Deze opdracht was enorm, want ze hadden een community van bijna 100.000 actieve gebruikers die een platform nodig hadden om te communiceren en van alles te delen. Toen we hiermee aan de slag gingen moesten we echt meer mensen in dienst nemen, en nu ook echte programmeurs. Toen ontstond er een echt team met softwareontwikkelaars en designers.’’

Een andere richting in

Roel: ‘’Er was in die tijd ook veel vraag naar online expertise bij reclame- en communicatiebureaus. Wij zijn toen een partnerschap aangegaan met het bekende communicatiebureau Bex van der Schans (nu Bex*communicatie). Wij hielden ons bezig met de online vraagstukken van hun klanten. In die tijd hebben we mooie opdrachten mogen doen voor onder meer provincies, ziekenhuizen en Rijkswaterstaat. We verhuisden wederom, deze keer naar het kantoor waar we nu nog steeds zitten. Rond 2008 waren we met 25 collega’s. We hielden ons bezig met steeds complexere projecten en specialiseerden ons verder. Tegelijkertijd werden de internet vraagstukken steeds breder en we merkten dat ons hart daar misschien niet helemaal lag. Daarna volgden twee grote economische crises. In eerste instantie hadden we er niet veel last van, maar na verloop van tijd merkten we wel dat opdrachtgevers minder financiële ruimte hadden en voor goedkopere en eenvoudigere oplossingen kozen. Toen besloten we definitief van koers te veranderen.’’

Aan de slag met Iris

Roel: ''We waren in die tijd al aan de slag gegaan met het bouwen van een aantal intranetten voor opdrachtgevers, onder andere voor de Metropool Regio Eindhoven en Dorel. Hier wilden we mee verder, dus zijn we aan de slag gegaan met wat we nu ‘Iris’ noemen. Dit was een enorme klus: we moesten een nieuw businessmodel opzetten maar tegelijkertijd ook met het bestaande businessmodel door, met dezelfde mensen. Uiteindelijk is dat gelukt, en in 2013 ging Iris Intranet live.

Toen liepen we tegen het probleem aan dat het lang duurde voordat we onze eerste opdrachtgever mochten verwelkomen. We hadden namelijk nooit eerder écht een product verkocht, daarvóór werkten we altijd op projectbasis. We spraken veel organisaties en er was veel interesse maar het leidde nog niet tot een opdracht. Het voelde alsof we constant aan een mengpaneel zaten, draaiend en schuivend aan de knopjes, op zoek naar de juiste combinatie. Dit leidde ertoe dat we in onrustig vaarwater terecht kwamen. We hebben moeten ingrijpen in het bedrijf en moesten afscheid nemen van een deel van het personeel, dit was een hele zware periode.''

De troef bleek een internationale award!

Roel: ‘’We geloofden wel echt in Iris. We schreven ons in voor de Intranet Design Annual, een prijs voor de beste 10 intranetten wereldwijd die vooral gericht is op gebruiksvriendelijkheid. Tot onze verbazing wonnen we in 2014 deze award.”

Arthur vult aan: “De reden dat Iris zo opviel was dat tot dan toe intranetten vooral technisch werden ingestoken. Er was weinig aandacht voor de eindgebruiker. Bij ons ging gebruiksvriendelijkheid en techniek hand in hand. Wereldwijde usability goeroe Jakob Nielsen zei dan ook: ‘Iris is a breath of fresh air’.”

Roel: “We wonnen nog meer awards en haalden onze eerste Iris opdrachtgevers binnen. We begonnen tractie te krijgen in de markt en kwamen in rustiger vaarwater terecht, maar de offers die we daarvoor moesten brengen waren groot. De jaren erna ging het snel beter en groeiden we verder. We waren druk in de weer met de ontwikkeling van onze software en het optimaliseren van onze interne processen. De ultieme lakmoesproef was toen we in 2018 onze ISO-certificeringen haalden, daar zijn we echt trots op.’’

Arthur: ‘’Ook al gaat het de laatste jaren heel goed, we staan nooit stil. Er komen concurrenten bij en er gaan concurrenten weg, maar rustig is het nooit geworden. We zijn nu met ruim 140 opdrachtgevers een van de marktleiders in Nederland, maar: in een rijdende auto moet je altijd in je spiegels blijven kijken.’’

Roel: ‘’Voor mij is het wel echt een hoogtepunt dat we dit voor elkaar kregen als ondernemers. Het komt weinig voor dat een organisatie zonder groot financieel vangnet zo’n transitie succesvol tot een goed einde brengt. Heel knap dat we dit met het hele team voor elkaar hebben gekregen. Echt een huzarenstukje wat mij betreft.’’

Arthur: ‘’Écht een huzarenstukje inderdaad. Ik vind het ook echt mooi om te zien dat op onze communitydag ruim 80 opdrachtgevers bij elkaar kwamen om naar ons te luisteren. We hebben echt contact met onze gebruikers. De wetenschap dat bijna 200.000 mensen dagelijks gebruik maken van iets wat je zelf hebt bedacht is echt mooi.’’

Typisch triptic

Arthur: ‘’Een van de rode lijnen van triptic is dat we ons altijd hebben gericht op wat de eindgebruiker nodig heeft, we zetten in op gebruiksvriendelijkheid. Daarnaast zijn we een hele platte organisatie, iedereen is heel toegankelijk voor opdrachtgevers.’’

Roel: ‘’Ja precies. We willen onze mensen ook zoveel mogelijk hun ding laten doen op hun eigen vakgebied. Zij zijn de experts en vertellen ons wat ze nodig hebben om hun werk zo goed mogelijk te doen, wij faciliteren hen. Daarnaast is het een hele hechte club mensen, je kan echt spreken van de ‘triptic familie’. We gaan elk jaar met z’n allen een weekend weg en houden veel borrels en organiseren veel uitjes.’’

Arthur: ‘’Én, we zijn écht van de Brabantse nuchterheid. We hebben echt een doe-maar-normaal-want-dan-doe-je-al-gek-genoeg-mentaliteit.’’

Wijze lessen na 25 jaar ondernemen

Ik vroeg Roel en Arthur naar de wijze lessen die ze leerden door 25 jaar ondernemerschap. Het resultaat: een enkele wijze les en vooral veel tegeltjeswijsheden 😉.

Arthur: ‘’De meest wijze les is denk ik dat je ‘het maar gewoon moet doen’. Het is cliché, maar stilstand is achteruitgang. Je kan niet alles van tevoren weten en soms moet je je onderbuikgevoel volgen. Je moet risico’s durven nemen, fouten kunnen maken en successen vieren. Er zijn veel factoren waar je helemaal geen invloed op hebt, je moet daar gewoon op leren varen. In die zin in het een beetje zoals de zeiltocht die we laatst maakten: je houdt rekening met hoe de wind waait maar je vaart toch je eigen koers.’’

Roel: ‘’Oh, dan voeg ik een clichéetje toe: In the electric world, change is the only stable factor. Wat we in de afgelopen jaren hebben meegemaakt is één grote verandering geweest. Het heeft zich allemaal zo snel ontwikkeld dat verandering het enige is wat al die tijd stabiel was. Én: Kill your own darlings. Je ziet vaker dat mensen niet los kunnen laten waar ze mee bezig zijn, zelfs niet als ze zien dat het niet goed gaat. Ze zijn er zo van overtuigd dat iets moet werken dat ze er mee door blijven gaan, ook al zegt het gezonde verstand dat ze dat niet moeten doen. Soms moet je stoppen met doormodderen en dapper genoeg zijn om je eigen liefje om zeep te helpen.’’

Arthur: ‘’Dan wil ik afsluiten met nog één uitspraak, ook voor op een tegeltje. Deze is van jou, Roel: ‘’Gas erop’’.’’